"เจ้าก้าวเข้ามาในถิ่นของข้าทีละก้าว ปล่อยให้ข้าหยั่งเชิงเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า จุดประสงค์ก็เพื่อค่ำคืนนี้ เพื่อลงเรือลำเดียวกับเข้า" เซียวฉือเหย่โน้มตัวไปข้างหน้าช้า ๆ สายตาเย็นชา "แต่หากคืนนี้ข้าสืบไม่ได้ว่าผู้บงการเบื้องหลังคือ...ไม่ล่วงรู้จุดประสงค์ของเจ้า เจ้าก็จะเหยียบข้าลงไป อย่างแท้จริง ใช้ข้าเป็นแท่นเพื่อก้าวขึ้นไปใช่หรือไม่" "เจ้าเป็นหมาป่าจมูกไว" เสิ่นเจ๋อชวนพูด "ไฉนจึงพูดเหมือนตัวเองน่าสงสารเช่นนั้นเล่า หากข้ามิใช่ข้า เจ้าไม่มีทางเปิดโอกาสให้ข้าเหยียบย่างเข้ามา พวกเราจะไม่มีแม้กระทั่งการสนทนากันด้วยซ้ำ เจ้ากับข้าเป็นคนประเภทนี้แหละ แทนที่จะมาคาดคั้นข้า ไยจึงไม่ถามตัวเจ้าเองดูก่อนเล่า" เซียวฉือเหย่พูด "เจ้าต่างหากที่เป็นสารเลว" เสิ่นเจ๋อชวนตอบ "สารเลวที่มีเป้าหมายเดียวกันหาไม่ง่ายนะ"

"เซียนเซิงคืนชีวิตนี้ให้ข้าแล้ว อาเหย่" เสิ่นเจ๋อชวนหลอมละลายในกลิ่นอายอันคุ้นเคยนี้ใช้แก้มถูไถแผ่นหลังของเซียวฉือเหย่เหมือนสัตว์ตัวน้อยที่ตามกลิ่นมา "อาเหย่..." เซียวฉือเหย่ยกมือขึ้นกดเสิ่นเจ๋อชวนไว้หันศีรษะมาครึ่งหนึ่ง จะมองตาเขาเสิ่นเจ๋อชวนลืมตา ในนั้นกลับไม่มีแววล้อเล่นเขาขยับปลายนิ้วเข้าไปใกล้แก้มของเซียวฉือเหย่ เอ่ยว่า...

เรือนโบราณสองชั้นหลังใหญ่ ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางธรรมชาติริมเชิงเขา แผ่กลิ่นอายอันลึกลับน่าค้นหา รอการมาถึงของคณะทำงานจากต่างถิ่น ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ "เขน" copywriter รุ่นใหม่ไฟแรง ที่มีหน้าที่สร้างจุดขายให้กับรีสอร์ตเชิงอนุรักษ์แห่งนี้