วันเวลาล่วงเลยผ่านไปแต่ไฟสงครามยังไม่ดับมอด การศึกยังคงดำเนินต่อไป ชาวประชายังคงต้องอพยพถิ่นฐาน และแคว้นเทียนฉี่ก็ไม่อาจไร้ซึ่งกษัตริย์ครองบัลลังก์ หลังจากย้ายเมืองหลวงลงมาทางใต้ "จ้าวเชา" เข้าพิธีราชาภิเษกขึ้นเป็นกษัตริย์องค์ใหม่ "โหยวเหมี่ยว" รับตำแหน่งขุนนาง ขณะที่ "หลี่จื้อเฟิง" เองก็เป็นอิสระจากสถานะทาสอย่างสิ้นเชิง ความเปลี่ยนแปลงมากมายหลั่งไหลไปราวกับสายน้ำ ฤๅรัชศกใหม่แห่งความรุ่งเรืองกำลังมาเยี่ยมเยือนพวกเขาในเร็ววัน...?

นายบำเรออายุยี่สิบเจ็ดปี ไร้ซึ่งความเยาว์วัยยังจะมีอนาคตอะไรให้เอ่ยถึง? พอคิดว่านายบำเรอในหอฉินยวนบ้างก็แต่งออก บ้างก็ไปจากที่นี่ "อิ๋นฮวน" จึงคิดว่าไยถึงไม่มีคนที่มีใจรักมีคุณธรรมมาเลี้ยงดูเขาบ้างเล่า? ทว่าเรื่องที่คาดหวังไว้ยังไม่ทันมาถึง แขกผู้อยู่เหนือความคาดหมายกลับมาเยือนเสียก่อน...บุรุษใจไม้ไส้ระกำที่หลอกใช้น้องชายเขาเป็นเครื่องมือให้กำเนิดบุตร น้องชายของเขาที่เป็นนายบำเรอเช่นกันผู้นั้น...ช่างโง่เขลาจริง ๆ คนอย่าง "จวินโม่ฉิง" นี่ควรจะหลอกเอาเงินสักก้อนให้เข็ดหลาบ จากนั้นก็เตะโด่งให้กระเด็นถึงจะเป็นการกระทำอันชาญฉลาด หากทำได้เขาหวังเหลือเกินว่าจะสามารถสั่งสอนน้องชายจอมโง่เง่าให้เข้าใจถ้อยคำนี้ได้ เพียงแต่ว่ามันสายไปเสียแล้ว...

เวลาที่คุณชอบใครสักคน บอกเขาไปเถอะว่าคุณชอบ ถึงโอกาสจะมีน้อย แต่คุณอาจได้เป็นคนโปรดของเขา.. ในสักวัน "คนโปรด" เฮดว้ากปีสามคณะวิศวะ แอบชอบเฮดว้ากปีสี่จอมโหดอย่าง "พี่ปลื้ม" เมื่อฝ่ายหลังโดนแฟนสาวดาวคณะตบหน้าสั่นพร้อมบอกเลิกแบบสายฟ้าแลบกลางลานเกียร์ น้องโปรดที่แอบปลื้มรุ่นพี่มาเนิ่นนานจึงตัดสินใจเสียบแทนแบบเนียน ๆ!? ส่วนคนพี่สายซึนก็ดูมึน ๆ เหมือนจะ.. รักนะแต่ไม่แสดงออก ปล่อยให้คนโปรดตัวสูงเท่าไหล่เดาใจว่าจะใช่หรือไม่ใช่ ทำเป็นปากร้ายหาเรื่องดุน้อง(ไม่)นุ่ง แต่ก็แอ๊บดูแลเทคแคร์เป็นห่วงเป็นใยอยู่เสมอ แถมบางทียังหึงหวงเบา ๆ ให้ได้อมยิ้มซะอีกด้วยแน่ะ คนพี่ปากแข็งก็ที่หนึ่ง คนน้องก็ดื้อดึงไม่เป็นรองใคร ความรักของรุ่นน้องจะส่งไปถึงรุ่นพี่หรือไม่ ถ้าไม่บอก-ไม่พูด-ไม่กล่าว แล้วเขาจะรู้ไหมว่า..."น้องอยากเป็นคนโปรดของพี่ปลื้มนะฮับ"