คำสาปแช่งให้ปราศจากซากศพบนโคมประทีปหนังแพะ ตัวอักษรขนาดใหญ่สามคำบนซุ้มประตูที่เขียนด้วยโลหิตชุ่มโชกว่า...ถนนยมโลก หรือนี่จะเป็นยมโลกที่เล่าขานกันในยุทธภพ?...เพื่อช่วยเหลือเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาซึ่งเป็นตัวประกันผู้บริสุทธิ์ให้พ้นจากนายแห่งยมโลก "เสิ่นเฮ่า" นายบ่าวสองคนจึงรีบรุดไปเมืองผี ทว่าระหว่างทางกลับพบการขัดขวางอีกครา ทำให้ทั้งสองต้องแยกย้ายไปคนละทาง ตลอดมาพวกเขาต่างไม่ไว้เนื้อเชื่อใจ วางแผนเพื่อประโยชน์ส่วนตน แต่ยามแยกจากกันเสิ่นเฮ่ากลับตื่นรู้ขึ้นมาฉับพลัน...เมื่อใดนะที่ "เซียวฟาง" ผู้สร้างความหวาดระแวงสงสัยแก่เขาอยู่เต็มอกกลับกลายเป็นผู้ที่เขายินยอมฝากฝังชีวิตไว้!?

พายุแห่งความวุ่นวายก่อตัวขึ้นอีกครา ครั้งนี้ก็ยังคงมีที่มาจากสาเหตุเดิม นั่นคือ...ตำแหน่งเจ้าบ้านสกุลอัน อันเซ่าโหยวไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าความไว้ใจและความประมาทเลินเล่อจนเกินเหตุจะกลับทำให้ตนต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เขายื่นมือออกไปท่ามกลางความมืดมิด ที่นั่นมีแสงสว่างจุดเล็ก ๆ เพียงหนึ่งเดียว เมื่อพิศดูกลับพบว่าเป็นใบหน้าแย้มยิ้มของเฉิงอิน

เมื่อชนเผ่าป่าเถื่อนทางเหนือรุกรานจงหยวน ไฟสงครามลุกท่วมสี่ด้าน ชาวประชายากหลีกหนี ราชวงศ์เทียนฉี่รวมถึงเหล่าขุนนางต่างเร่งลี้ภัยสงคราม แต่ก็ไม่อาจตั้งรับความพลิกผันครั้งใหญ่นี้ได้ทัน "โหยวเหมี่ยว" ถูกจับตัวเป็นเชลย "หลี่จื้อเฟิง" จึงติดตามไล่ล่าศัตรูเพื่อคว้าดวงใจกลับคืนมา ในขณะที่คล้ายจะปลิดปลิว...โหยวเหมี่ยวคิดเพียงว่าจากกันวันนี้คงมิมีวันหน้าเสียแล้ว ความหวังที่จะได้ใช้ชีวิตแก่เฒ่าไปกับหลี่จื้อเฟิงสองคนเริ่มเลือนราง ทว่า...น้ำขึ้นน้ำลงย่อมนำมาซึ่งแสงจันทร์สุกสกาวสุดแสนงามตา