Showing 226–234 of 1020 results

"ชาติหน้าอยากเป็นอะไร..." หากให้ "อาช่าน" เลือก เขาย่อมอยากเป็นผู้มียศศักดิ์ มีหน้าตางดงาม มีบิดาเป็นจักรพรรดิ แต่ใครใช้ให้เขาตายไปแล้วย้อนเวลามาเป็น "อาโต่ว" หรือ "หลิวซ่าน" จักรพรรดิไม่เอาถ่านในประวัติศาสตร์เล่า...ครั้งนี้อยากตายก็ตายไม่ได้แล้ว เฮ้อ! หรือว่าเขาจะต้องเป็นอาโต่วไปทั้งชาติจริง ๆ?! ก็ได้! อย่างมากก็ปล่อยเลยตามเลย กลัวซะที่ไหน โชคยังดีที่อาโต่วยังมีท่านอาจารย์ "จ้าวอวิ๋น" ที่คอยใส่ใจ ทั้งยังมีคนรับใช้ใบ้เป็นองครักษ์คู่ใจ จักรพรรดิไม่เอาถ่านคนนี้จะพลิกหน้าประวัติศาสตร์ให้ดู!
เพราะสุราดอกท้อของอาจารย์ไหเดียวแท้ ๆ "เสี่ยวชุน" จึงต้องระหกระเหินออกจากหุบเขาเทพเซียนพร้อมภารกิจตามศิษย์พี่ใหญ่กลับสำนัก แต่ภารกิจก็มีอันต้องชะงักเมื่อเขาได้พบกับคนงามท่ามกลางฝูงทรชน! หนำซ้ำคนงามของเขายังถูกพิษ และเป็นพิษที่หมอผู้เก่งกาจอย่างเขาไม่เคยพบเคยเจอเสียด้วย เขาผู้ถือคติ "ช่วยคนได้ต้องช่วย" จึงช่วยคนงามจากทั้งทรชนและช่วยถอนพิษให้ แต่ไป ๆ มา ๆ จากการช่วยถอนพิษแบบถึงเนื้อถึงตัวบ่อยครั้งเข้า คนงามผู้นี้ก็ชักจะทำให้เขาติดพิษไปด้วยเสียแล้ว หรือนี่จะเป็นอย่างที่เขาว่าหมองูตายเพราะงู! ไม่นะ เสี่ยวชุนยังอยากอยู่ดูโลกอีกนานขอรับ!
หลังจากที่พบพานเหตุการณ์มากมายมาด้วยกัน "อวิ๋นชิง" และ "เสี่ยวชุน" ก็ได้ใช้ชีวิตรักอย่างหวานชื่น ซึ่งก็ควรจะเป็นเช่นนั้นตราบนานเท่านาน...แต่เหมือนสวรรค์นั้นจงเกลียดจงชังเสี่ยวชุนอย่างยิ่ง จึงบันดาลให้เขาได้มาพบพานกับหนึ่งในแปดเซียนผู้มีลับลมคมในแห่งสำนักภูษานิล ซ้ำยังต้องเผชิญเคราะห์กรรมจนสูญเสียความทรงจำไป นี่จึงเป็นอีกครั้งที่ทั้ง "เสี่ยวชุน" และ "อวิ๋นชิง" จะต้องพิสูจน์ ว่าสายสัมพันธ์ของพวกเขานั้นมั่นคงพอจะฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกันอีกครั้งอย่างราบรื่นได้หรือไม่...
ผม "สายธาร" เรียนจบได้เกือบปี ไม่มีงานทำ ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้นผมก็เหมือนคนตายทั้งเป็นและกำลังหาโอกาสเหมาะ ๆ ที่จะตายจริง ๆ วันหนึ่งผมบังเอิญไปเห็นเรื่องที่ไม่ควรมีใครเห็นเข้า ร่างคนนอนนิ่งอยู่ที่พื้น ส่วนอีกคนก็เล็งปืนตรงมาที่ผม ชั่วขณะนั้นผมรู้สึกถึงความยินดีที่จะจบชีวิตลง เอาเลย!...กระสุนนัดเดียวให้มันจบลงตรงนี้! ปัง!
"ฉันฝันว่าจูบกับชิมามุระ" "การที่ฉันไม่รู้ว่าฉันกับอาดาจิสนิทกันแค่ไหน คงเป็นเพราะใครสักคน ไม่ฉันก็อาดาจิไม่มั่นใจในสถานะของตัวเองละมั้ง" เด็กโดดเรียนสองคนที่ชั้นสองของโรงยิมร้อนอบอ้าว เหตุพบกันครั้งแรกอาจเป็นเพราะบังเอิญ แต่ในครั้งต่อมาคือความตั้งใจ "เราเป็นเพื่อนที่สนิทกันแค่ไหน" คำถามที่ต่างคนต่างสงสัย แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยออกจากปาก เสียงลูกปิงปองดีดกระดอน อาจเป็นจังหวะเดียวกับหัวใจเต้น โต้กลับมากลับไป ระหว่างสายสัมพันธ์ซึ่งเกิดขึ้นในฐานลับไร้ผู้อื่นกล้ำกราย...ระหว่างอาดาจิกับชิมามุระ!
อยู่ดี ๆ เด็กหนุ่มเจ้าของดีกรีนักศึกษานิติศาสตร์ปีสองสุดห้าวก็ได้รับตำแหน่งคุณอาสุดรักของเด็กหญิงข้างบ้านไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ที่สำคัญคุณพ่อของเด็กน้อยที่ว่าดันเป็น "คุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว" สุดหล่อ ใจดี อบอุ่น รักครอบครัว และถือธงเขียวมาเต็มอัตรา
ผมชื่อ "ฟืน" ความลับของผมคือการแอบชอบเพื่อนต่างห้องคนหนึ่ง ผู้ชายยิ้มเก่งที่น่ารัก น่าทะนุถนอม และมีแฟนบอยมากมายคอยห้อมล้อมตลอดเวลา ความฮอตของ "สตาร์" ทำให้ผมคนนี้ไม่กล้าเข้าไปคุยกับเขาสักที จนวันหนึ่ง เมื่อ "สิก" หรือ "ฟิสิกส์" เพื่อนรักของผมล่วงรู้ความลับนี้เข้า มันก็อาสาเป็นเทรนเนอร์ คอยให้คำแนะนำผมในการจีบเขาทันที ทว่า เมื่อผมได้มีโอกาสพูดคุยกับสตาร์ตามลำพังจริง ๆ สิ่งที่เขาบอกผมกลับเป็น..."กูชอบไอ้สิกว่ะ มึงช่วยกูเรื่องนี้ได้ป่ะ กูขอร้อง" เขาคิดว่าผมเป็นกามเทพ...หึ! กามเทพปีกหักน่ะสิ คนที่ชอบที่สุด ขอให้ผมช่วยเขาจีบ เพื่อนที่รักที่สุด ความรู้สึกอึดอัดในอกระดับนี้...มีใครให้มากกว่านี้ไหมครับ!
"Is there anything money can’t buy?" สำหรับ "เอเชีย" แล้วคำว่าราคาคงไม่มีความหมาย ในเมื่อเงินมากมายของเขาซื้อได้ทุกสิ่ง ทั้งที่เป็นแบบนั้น หัวใจเขากลับรู้สึกว่างเปล่ายิ่งกว่าใคร ๆ จนถึงวันที่บังเอิญได้พบ "ปิญชาน์" เด็กหนุ่มที่มีฐานะและการดำเนินชีวิตแตกต่างกันสุดขั้ว สิ่งของราคาแพงที่เขาซื้อก็ดูไร้มูลค่าไปอย่างสิ้นเชิง เพราะอีกฝ่ายไม่ต้องการอะไรจากเขาเลย ทว่า...เอเชียกลับเริ่มต้องการมากขึ้นเรื่อย ๆ ต้องการพื้นที่ในหัวใจของ "ปิญชาน์" และนั่นอาจเป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่เขาใช้เงินเท่าไรก็ซื้อไม่ได้เลย...
หอสองคือป้อมปราการที่รวบรวม "บุรุษผู้มีพละกำลัง" มาไว้ด้วยกัน ส่วนหอสามคือหอคอยสูงซึ่งมี "ชายหนุ่มรูปงาม" หลับใหลอยู่นั่นเอง ระหว่างประธานหอสองผู้น่าเกรงขามอย่าง "สงคราม" กับประธานหอสาม (หอที่หน้าตาดีที่สุดในโลก) อย่างผม ในสายตาเด็กหอคนอื่นคงเห็นแต่ความไม่ลงรอยระหว่างเรา เพราะเหตุการณ์บาดหมางบางอย่าง ทำให้ผมกับมันต้องสร้างภาพคู่กัดขึ้นมาบังหน้า แต่จริง ๆ แล้วเราไม่ได้เกลียดกันขนาดนั้นหรอกครับ ไม่ใช่อริแต่ก็ไม่สนิทกัน น่าแปลกอยู่เหมือนกันที่ช่วงหลังมานี้สงครามมักจะเข้ามาวอแวผมตลอด แถมตัวผมเองก็ยังแอบใจสั่นไปกับความโหดแต่อบอุ่นของมันซะด้วย