Showing 1–9 of 1020 results

ตอนแรก "องศา" ก็ไม่คิดหรอกว่าตัวเองจะรู้สึกอะไรกับ "ซัน" มากมายขนาดนี้ แต่มารู้ตัวตอนนี้แล้วจะทำอะไรได้ ถึงจะชอบมากแค่ไหน องศาก็บอกความรู้สึกของตัวเองออกไปไม่ได้อยู่ดี องศาเป็นคนขี้อาย เธอไม่ได้มีความกล้ามากมายขนาดนั้น ที่สำคัญองศาเป็นผู้หญิง จะให้เธอไปพูดอะไรแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อซัน...ก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน!
บางทีเจ้ากรรมนายเวรก็มาในแบบของเพื่อนแหละ ตั้งเต ดูออก เพราะมีไอ้ตัวจี๊ดที่ชอบโทรมาคุยให้ประสาทเสียตอนตีสามอยู่ตลอด ถามว่ารำคาญไหม ตอบเลยว่ามาก! และถ้าถามว่าเลิกรับโทรศัพท์มันได้มั้ย ตั้งเตขอตอบอย่างมั่นใจเลยว่า ไม่! ไม่รู้ว่านอกจากหน้าตาแล้ว ไอ้เพื่อนคนนี้มีดีอะไร เขาถึงต้องมาทนทรมานคอยฟังเรื่องไร้สาระของมันทุกครั้งด้วย จะจองเวรจองกรรมกันไปถึงไหน มาเป็นผัวกูเลยมั้ย จะได้เลิกแล้วต่อกันไปสักที...
คำนิยามชีวิตของ "ชิน" นั้น มันคือความเหงาที่รอการเติมเต็มด้วยความรักความเข้าใจและการเอาใจใส่ เขาต้องการใครสักคนมาทดแทนส่วนที่ขาดหายไป "พี่เอส"...บุคคลปริศนาในไลน์ที่ทำลายความรู้สึกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เห็นเขาเป็นแค่คนฆ่าเวลายามเหงา แต่ชินก็ไม่สามารถอยู่ได้หากต้องสูญเสียอีกฝ่ายไป และทุกครั้งที่ความรู้สึกแย่ ๆ ประดังเข้ามา "หมอก" เพื่อนสนิทจะคอยอยู่เคียงข้างเสมอ คอยเหงาเป็นเพื่อน พยายามเติมเต็มส่วนที่ขาดหาย แม้จะรับรู้ถึงความรู้สึกที่อีกฝ่ายมีต่อตน แต่ชินกลัวจะเสียมิตรภาพอันดีไป เขาจึงไม่เคยคิดมอบสถานะคนรักให้ ทั้งยังมีพี่เอสอยู่แล้วเต็มหัวใจ ชินควรจะทำยังไงเพื่อให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาทั้งสามยังคงดำเนินต่อไป และทำให้ความเหงาที่อยู่ในใจกลายเป็นเพียงเศษเสี้ยวสักที!
"เพียงใจ" นักศึกษาชั้นปีที่สองผู้ใช้ชีวิตง่าย ๆ สบาย ๆ ทุกวันมองเห็นแต่เรื่องดี ๆ แต่เมื่อแฟนสาวรุ่นน้องที่คบมานานขอลดระดับความสัมพันธ์ เพียงก็ไม่คิดเลยว่าโลกงดงามใบนี้จะมีอันต้องเปลี่ยนเป็นสีเทาขมุกขมัว ในวันที่เพียงนั่งหน้าหมองอยู่ลำพัง หยาดฝนโปรยปรายลงมาพร้อมหยดน้ำตา เขาได้มีโอกาสพูดคุยกับ "แทนธาร" หรือ "พี่แทน" รุ่นพี่คนดังประจำคณะ และนับตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของเพียงใจก็มีมนุษย์ซึนคนหนึ่งค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามา แม้จะปากไม่ค่อยดี ขี้รำคาญ โลกส่วนตัวสูง แถมยังอารมณ์แปรปรวน แต่พี่แทนก็เป็นคนที่เปลี่ยนโลกใบเดิมของเขาให้กลายเป็นโลกใบใหม่ที่น่ารักที่สุด!
ฉัน...เสียงเพลง ชีวิตที่แสนเพอร์เฟ็กต์ผกผันในชั่วข้ามคืนเพียงเพราะครอบครัวล้มละลาย แต่ก็ยังดีที่ชีวิตยังไม่เศร้าจนเกินไป เพราะยังมีเพื่อนสนิทอย่าง วันวิวาห์...เพื่อนตัวเล็กที่เกิดและโตมาพร้อม ๆ กัน คนที่คอยอยู่เคียงข้างไม่ให้ชีวิตมันเศร้ามากเกินไปนัก แม้ว่าฉันจะเป็นคนนิสัยไม่ดี ไม่มีเพื่อนคบและตกต่ำถึงขีดสุด แต่ก็ยังมีคนตัวเล็กคอยบอกอยู่เสมอว่า...ไม่เป็นไร เราจะอยู่ข้างกันตลอดไป
ชีวิตที่แสนเพอร์เฟ็กต์ผกผันในชั่วข้ามคืนเพียงเพราะครอบครัวล้มละลาย แต่ก็ยังดีที่ชีวิตยังไม่เศร้าจนเกินไป เพราะยังมีเพื่อนสนิทอย่าง วันวิวาห์.. เพื่อนตัวเล็กที่เกิดและโตมาพร้อม ๆ กัน คนที่คอยอยู่เคียงข้างไม่ให้ชีวิตมันเศร้ามากเกินไปนัก..แม้ว่าฉันจะเป็นคนนิสัยไม่ดี ไม่มีเพื่อนคบและตกต่ำถึงขีดสุด แต่ก็ยังมีคนตัวเล็กคอยบอกอยู่เสมอว่า...ไม่เป็นไร เราจะอยู่ข้างกันตลอดไป แต่นี่ไม่ใช่นิยาย เราต่างก็รู้ดีว่าตลอดไปมันไม่มีอยู่จริง ด้วยเงื่อนไขบางอย่าง ทำให้ฉันรู้สึกว่าไม่สามารถอยู่เคียงข้างและเป็นภาระได้อีกต่อไป ฉันจึงเลือกที่จะเดินจากมา
ใคร ๆ ก็รู้กันทั้งบางว่าน้อง "แดนดิน" ศิลปศาสตร์เอกอิ๊งค์ปีสองอะโคตรน่ารัก น้องชอบสีชมพูพีช ชอบตุ๊กตา ยิ้มหวาน หน้าเหมือนหมา ท่าทางนุ่มนิ่ม แล้วบุญก็หล่นทับดังโครมเมื่อพี่ "อัยย์" ได้น้องมาแชร์บ้านอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน บอกเลยว่าน้องน่ารักเบอร์นี้ พี่อัยย์ก็ไม่หวังอะไรนอกจากหวังจะได้น้องเป็นเมีย แม่! พี่อัยย์ว่าพี่อัยย์หาลูกสะใภ้ให้แม่ได้แล้ว!! แต่แล้ว...เช้าวันหนึ่งหลังปาร์ตี้ เขาก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเรื่องช็อคโลก ตั้งใจจะจับน้องทำเมีย...ไหงดันได้เป็นเมียน้องซะเองวะ! "น่ารักแล้วไง เป็นผัวพี่ได้ก็แล้วกัน" น้องดิน...ทำไมน้องใจร้าย!! ทำไมไม่อ่อนโยน!!!
"หมายเหตุ" นี่ไม่ใช่สารคดีชีวิตสัตว์ป่า...เรื่องมีอยู่ว่ามีกระต่ายตัวหนึ่งชื่อ "เจได" กับหมีตัวใหญ่ชื่อ "เจด" วันหนึ่งกระต่ายเจไดกระโดดเข้าไปประจันหน้ากับหมี ตามหลักการเจ้าตัวน้อยที่น่าสงสารควรถูกนักล่าจับกินเป็นอาหาร แต่เรื่องราวกลับกลายเป็นว่ากระต่ายต่างหากที่เป็นฝ่ายวิ่งไล่หมีมา! วิ่งไล่มาทั้ง ๆ ที่รู้ว่าตนเองอาจจะต้องเปลี่ยนมากินแห้วแทนแครอตก็ได้ แต่หารู้ไม่ว่าเจ้าหมีเจดเองก็เตรียมตัวแพ้เสียดิบดี รอให้นักล่าตัวน้อยจีบ เอ้ย จับตนกลับไป ไม่ใช่ในฐานะอาหารหรอกนะ..ในฐานะ "สาหมี" ต่างหาก!
ฉัน "หม่อมหลวงสิปปกร" หรือใคร ๆ ก็เรียกกันว่า "คุณหนึ่ง" หลังจากออกมาใช้ชีวิตอยู่นอกวังคนเดียวฉันก็พอจะรู้แล้วว่า...โลกใบนี้มีอะไรให้เรียนรู้อีกมากมายแต่สิ่งที่ฉันไม่เคยได้เรียนรู้เหมือนกับใคร ๆ นั่นคือความรู้สึก "รัก" จนกระทั่งได้เจอกับยัยเด็กหน้าเป็น "อนึ่ง"เด็กสาวตาสวยอายุ 18 ปี ที่ชอบเทียวไปเทียวมาและบอกรักฉันในทุกครั้งที่เจอน่าแปลก...ปกติแล้วฉันมักจะรำคาญคนที่มาคอยตามตื๊อ แต่พอเจอกับเจ้านี่เข้าไปฉันก็รู้สึกว่า...อืม ช่างเถอะ ไล่ก็คงไม่ไปหรอก