"โหยวเหมี่ยว" กับ "หลี่จื้อเฟิง" ใช้ชีวิตคู่อย่างสุขสำราญ ขี่ม้าท่องไปในดินแดนกว้างใหญ่ ทัศนาทุ่งหญ้ายามอรุณรุ่งและอัสดงด้วยกัน ไม่ว่าจะต้องผ่านร้อนผ่านหนาวไปสักเท่าไร ประสบกับความเปลี่ยนแปลงกี่ยุคสมัย พวกเขายังคงมีกันและกัน และเรื่องในอดีต กับคนในความทรงจำ ก็จะยังคงติดตรึงในหัวใจตลอดกาล...

วันเวลาล่วงเลยผ่านไปแต่ไฟสงครามยังไม่ดับมอด การศึกยังคงดำเนินต่อไป ชาวประชายังคงต้องอพยพถิ่นฐาน และแคว้นเทียนฉี่ก็ไม่อาจไร้ซึ่งกษัตริย์ครองบัลลังก์ หลังจากย้ายเมืองหลวงลงมาทางใต้ "จ้าวเชา" เข้าพิธีราชาภิเษกขึ้นเป็นกษัตริย์องค์ใหม่ "โหยวเหมี่ยว" รับตำแหน่งขุนนาง ขณะที่ "หลี่จื้อเฟิง" เองก็เป็นอิสระจากสถานะทาสอย่างสิ้นเชิง ความเปลี่ยนแปลงมากมายหลั่งไหลไปราวกับสายน้ำ ฤๅรัชศกใหม่แห่งความรุ่งเรืองกำลังมาเยี่ยมเยือนพวกเขาในเร็ววัน...?

นายบำเรออายุยี่สิบเจ็ดปี ไร้ซึ่งความเยาว์วัยยังจะมีอนาคตอะไรให้เอ่ยถึง? พอคิดว่านายบำเรอในหอฉินยวนบ้างก็แต่งออก บ้างก็ไปจากที่นี่ "อิ๋นฮวน" จึงคิดว่าไยถึงไม่มีคนที่มีใจรักมีคุณธรรมมาเลี้ยงดูเขาบ้างเล่า? ทว่าเรื่องที่คาดหวังไว้ยังไม่ทันมาถึง แขกผู้อยู่เหนือความคาดหมายกลับมาเยือนเสียก่อน...บุรุษใจไม้ไส้ระกำที่หลอกใช้น้องชายเขาเป็นเครื่องมือให้กำเนิดบุตร น้องชายของเขาที่เป็นนายบำเรอเช่นกันผู้นั้น...ช่างโง่เขลาจริง ๆ คนอย่าง "จวินโม่ฉิง" นี่ควรจะหลอกเอาเงินสักก้อนให้เข็ดหลาบ จากนั้นก็เตะโด่งให้กระเด็นถึงจะเป็นการกระทำอันชาญฉลาด หากทำได้เขาหวังเหลือเกินว่าจะสามารถสั่งสอนน้องชายจอมโง่เง่าให้เข้าใจถ้อยคำนี้ได้ เพียงแต่ว่ามันสายไปเสียแล้ว...