"ยานาเสะ" ซีจีดีไซเนอร์มากประสบการณ์ ต้องรับหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงให้พนักงานใหม่อย่าง "คาเนดะ" แต่เขากลับสร้างความสนิทสนมกับคาเนดะไม่ได้เลย รู้ว่าเป็นคนมุ่งมั่นตั้งใจ แต่นอกจะไม่แสดงสีหน้าออกมาเลยแล้ว แค่แตะเนื้อต้องตัวนิดหน่อยก็ถูกปฏิเสธว่า "รบกวนอย่าสัมผัสตัวกันเลยนะครับ" ยานาเสะอาจต้องหดหู่ใจ แต่คาเนดะก็รับมือกับยานาเสะแทบไม่ไหว เพราะความจริงแล้ว คาเนดะเคารพเทิดทูนยานาเสะถึงขั้นยกย่องเป็น "เทพเจ้า" เลยทีเดียว...!?"

เด็กสาวทั้งสองโยนเรซูเม่ทิ้งและหนีไปเริ่มต้นชีวิตบนเกาะอันห่างไกล ทิวทัศน์ตรงหน้าช่างทอประกายสดใส ทว่าปัญหากลับมีมากมายเหลือเกิน พอจะเริ่มทำงานพาร์ตไทม์หาเลี้ยงชีพก็เผลอคิดเรื่องอนาคตขึ้นมา…วันพรุ่งนี้ของพวกเธอที่เริ่มต้นใช้ชีวิตบนเกาะจะเป็นอย่างไรต่อไป...

"ฉันไม่มีวันยอมยกนายให้ใครหรอก" "เก็นซึเกะ" พูดแบบนั้นแล้วก็กอด "โซโกโร่" เอาไว้ และยังพูดว่า "สักวันหนึ่งฉันจะทำให้นายพูดว่า "ฉันก็ด้วย" ให้ได้เลย" โซโกโร่.. เลยได้แต่พยายามกดความรู้สึกเอาไว้ก่อนที่มันจะหลุดออกมา ส่วนเก็นซึเกะที่เห็นโซโกโร่เป็นแบบนั้นก็นึกว่าเอาแต่ครุ่นคิดเรื่องนั้นมากจนเกินไป ก็เลยบอกอีกฝ่ายไปว่าให้ทำเหมือนที่ผ่านมาไม่มีอะไร เพราะไม่อยากให้โซโกโร่เก็บเอาไปคิดมากจนเกินไป โซโกโร่เองก็อยากให้เวทีครั้งนี้ประสบความสำเร็จด้วยเช่นกัน คนทั้งสองก็เลยพุ่งสมาธิไปที่การฝึกโดยไม่คิดเรื่องส่วนตัว ทว่า...? เมื่อม่านบนเวทีการแสดงเรื่อง "ซันนินคิจิสะ" ที่ทั้งสองได้ร่วมกันแสดงอีกครั้งเปิดฉากขึ้น.. ได้ฤกษ์เปิดม่านตำนานรักของคู่อนโซชิแห่งวงการคาบูกิอันงดงามแล้ว!